Ελληνικά

ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΓΚΩΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ

Επιλεγμένα ποιήματα με τη μετάφραση (με την προσαρμογή) 
στην ελληνικη γλωσσα

Mετάφραση στα Eλληνικά    Marina Maca Nikolić 

ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ
  

Στην σιωπή, μπροστά από τη σκιά μου, 
ανοίγω το βιβλίο της αμαρτίας 
Στη σιωπή ξεφυλλίζω τις καμένες σελίδες,
με πνιγεί το ηχώ του χαρούμενου γέλιου σου
Στη σιωπή του σβησμένου κόσμο μου,
ενώ η σκιά γυρνάει μέσα στο έρημο δωμάτιο μου,
κλείνω τα αυτιά μου, δεν θέλω να ακούσω
οδυνηρή ερώτηση - Τι έχω κάνει μαζί σου;

Στη σιωπή πηδάω τις σελίδες του βιβλίου,
γραμμένες παλιά, όταν ήσουν η δική μου
Στη σιωπή την φωτογραφία σου κοιτάζω –
ήσουν πιο όμορφη από όλες τις νεράιδες
Στη σιωπή την ψυχή μου μεθώ,
με το κοκτέιλ τις αμαρτίας και της οδυνηρής γνώσης,
στη σιωπή, ακόμη και η σκιά μου από
την θλίψη μου σίγα-σίγα φεύγει.

Στη σιωπή έμεινα μόνος μου,
κλείνω το βιβλίο της αμαρτίας
Στη σιωπή και σκιά εξαφανίζετε
Με αφήνει στη μέση του δωματίου
με το βιβλίο της αγάπης μας
και με την ανάμνηση του χαρούμενου γέλιου σου.
Στη σιωπή, το μετώπου μου στο βιβλίο βάζω
και προσεύχομαι στον Θεό να με συγχωρήσει για τις αμαρτίες μου.

Στη σιωπή, θα περιμένω μέχρι του θανάτου
για να βλέπω και πάλι τα γλυκά σου χαμόγελα.

ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

"Οτι σκέφτομαι στους άλλους ας επέτρεψει σε μένα." 

Οι παράξενοι καιροί περπατάνε από πάνω μας και η υποκρισία
την ηθική και την αλήθεια σπάει.
Οι παράξενοι καιροι πνίγουν τις ψυχες μας 
και οι σκοτεινές δυνάμεις  μας ποδοπατούν και καταστρέφουν.
Οι παράξενοι καιροί αλλάζουν τους ανθρώπους
και οι κακοί τους καλούς θέλουν να δικάζουν.
Οι παράξενοι καιροί, όμως εγώ ακόμα κρατιέμαι,
απλά τους ακούω, απλά τους κοιτάξω.
Οι παράξενοι καιροί σαν τις βροχερές μέρες,
όμως, μετά τη βροχή ο ήλιος λάμπει.
Οι παράξενοι καιροί δεν διαρκούν για πάντα,
το τέλος τους περιμένουμε και εσύ και εγώ.

- συντάχθηκε βάσει της τυχαίας φράσεις κάποιου επισκέπτη σε ένα καφενείο.

ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΥΧΑΙΑ

Θα συναντηθούν τα βλέμματα μας και πάλι, τυχαία.
Στην φασαρία της πολης θα σταματήσουμε σιωπηλοι
αφήνοντας στην αόρατη την δύναμη που μας έχει ήδη συνδεθεί 
να περάσει μέσα στις δακρυσμένες κόρες των ματιών μας στα βάθη των αναμνήσεων μας
οποία δια γράψαμε για κάποιο λόγω ποιο ήταν γνωστό μόνο σε εμάς.

Συγκλονισμένοι από την συνειδητοποίηση ότι μέσα μας πολύ καιρό κρύβουμε μια παλιά αγάπη,
γίναμε χάλια από μια τυχαία συνάντηση στη μέση του πολυσύχναστου δρόμου της πόλης,
και κοιτάζουμε μελαγχολικά ο ένας τον άλλον σε μια αξιοπρεπή απόσταση
αγνοώντας τους περαστικούς που παρατηρούν την σύγχυση μας.

θα σταματήσει ο χρόνος για μας σε αυτές τις λίγες στιγμές που μας δώρισε ο Θεός.
Τα μπλεγμένα βλέμματα των ερωτευμένων ψυχών θα δείχνουν την ευτυχία και την δυσπιστία.
Δεν θα έχουν σημασία  οι γκρίζες τούφες των μαλλιών μας  όποια μετρήσανε τα χρονιά μας.
Με τα ματιά μας θα ανταλλάσσουμε τις καλές αναμνήσεις από οποίες φεύγομε.
Θα είμαι ευγνώμων στη μοίρα όποια με το καλλιτεχνικό της  χέρι
ζωγράφισε τα μονοπάτια για μια νέα, ενδεχομένως και την τελευταία μας συνάντηση.

Θα συναντηθούν και πάλι τα βλέμματα μας, τυχαία 
Στην φασαρία της πολης θα σταματήσουμε σιωπηλοι 
συγκλονισμένοι από την συνειδητοποίηση ότι μέσα μας πολύ καιρό κρύβουμε μια παλιά αγάπη.
Και ξέρω ότι κι οι δύο μας θα φύγουμε με επιλεγμένης τους δρόμους μας
κουβαλώντας μαζί του ακόμα μια γκρίζα τούφα στο κεφάλι.

ΣΤΙΝ ΚΑΛΗ ΨΥΧΗ

Δεν θα  μείνουμε για πάντα νέοι γλυκιά μου
και αυτή η ομορφιά θα περάσει,
οι μακρινοί άνεμοι που έρχονται,
θα μας πάρουν το χαμόγελο 
και τις ρυτίδες θα μας  φέρνουν. 

Μην λυπάσαι τον εαυτό σου και 
μην περιμένεις για μια στιγμή ευτυχίας, 
με ένα χαμόγελο να περιμένεις κάθε μια νέα μέρα, 
γιατί είναι δώρο το ξημέρωμα της. 

Μοίρασε την ομορφιά σου με τα γεμάτα πνευμόνια
γιατί την έχεις από τη γέννηση σου, 
Μην χάνεις χρόνο σε άθλιες ψυχές 
όποιες θα μείνουν στον όροφο κάτω.

Η μοίρα δεν έφερε σε κάθε μια 
τέτοια ομορφιά και τη σοφία, 
σπάνια συναντώνται τέτοιες ψυχές
όποιες ακόμα αντέχουν και μια βαριά κουβέντα. 

Δεν θα  μείνουμε για πάντα νέοι γλυκιά μου 
η ομορφιά θα περάσει , άλλα η σοφία θα παραμείνει.
Μην ξεχάσεις ποτέ ότι η μεγάλη καρδιά
σε αυτούς τους καιρούς της μικροψυχίας,
πίσω δεν πάει, δεν υποχωρεί.

ΤΟ ΛΑΓΩΝΙΚΟ

Οι κρύες σταγόνες ποτίζουν το μέτωπο μου
μόνο για να δείχνουν τι έρχεται.
Μυρίζω τη βροχή, σαν ένα παλιό λαγωνικό
με την μυρωδιά της Εσύ μου είσαι πιο κοντά.

Οι ξυπόλητες πατούσες ακολουθούν τις αισθήσεις  μου
και παρακολουθούν τα ίχνη μου στο λασποδρομο.
Σε εσένα βιαστικός έρχομαι, πρέπει να σε  βρω
πριν να ξεθωριάζουν οι .εικόνες των ευτυχισμένων ημερών
μπροστά από τα δακρυσμένα μάτια μου.

Ο θυελλώδης άνεμος ας σκίσει το στήθος μου
άλλα δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την αναζήτησή μου.
Τα αιχμηρά τα νύχια του ας με κόψουν
όμως, εγώ πρέπει σε αυτόν τον αιώνα να σε βρω. 

ΜΑΥΡΟ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΙΛΟ 

Μια μέρα περνώντας άπω εδώ
στην καγκελόπορτα μου θα δεις κολλημένο ένα μαύρο μαντήλι
και ξανά ποτέ τα θαύματα δεν θα γίνουνε
και στην αυλή μου, άλλο ποια δεν θα ακούς την φωνή μου.

Θα αναρωτηθείς τότε,
» Γιατί έπρεπε έτσι να γίνει ;».
Και θα κατανοήσεις
πως επικίνδυνο είναι την αληθινή η αγάπη να κρύβεις.

Η μπορεί δίπλα να περάσεις άπω το μαύρο μαντήλι
και την περίφραξη με ανοιξιάτικη άνθηση,
και όλα τα λόγια μου υφασμένα από τον πόνο μου
την επόμενη ώρα να θα ξεχάσεις.

Ότι κι αν γίνει τότε, εγώ δεν θα το ξερώ.
Δεν θέλω να αγγίξω την ευτυχία σου,
το μέλλον σου και τις όμορφες μέρες σου.
Και το ξημέρωμα μιας νέας αυγής που αναμονής.

Όποια και αν είναι η σκέψη σου για μένα τότε,
με όλη την ψυχή μου εγώ θα σε συγχωρήσω
Και τότε εγώ θα σε αγαπώ
Θέλοντας πάντα να περπατάς στο οδό αυτό.

Συγγνώμη για τον πόνο που σου έχω δώσει,
Συγγνώμη για όλα τα άσχημα λόγια που σου έχω πει
Αφού φεύγω θέλω να σου αφήσω
και αυτό το τελευταίο στίχο μου θλιβερό

Ακόμα μια ευχή έχω μόνο.
Το μαύρο τριαντάφυλλο αυτό, διπλά σε μαύρο μαντήλι,
στην καγκελόπορτα κάποτε να το αφήσεις
και για μια στιγμή μόνο τον πόνο μου να θυμηθείς.

Κεριά μη μου ανάβεις, επειδή θέλω το σκοτάδι,
και συγγνώμη που σε άφησα μόνη,
και έφυγα σε κάποια η ζωή άλλη
όπου θέση, για το πόνο και την θλίψη δεν υπάρχει.

Και ένα μαύρο τριαντάφυλλο άφησε πάντα,
επάνω στο μάρμαρο μαύρο της ζωής μου.
Μην ρίχνεις το δάκρυ και μην με θρηνείς,
Γιατί ο Θεός ήθελε έτσι να γίνει.


ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΟΥΤΕ ΦΩΝΗ 

 

Από εσένα ούτε φωνή
και αν τυχαία δεν άκουσα ιστορίες,
πως είσαι  υγιείς και ευτυχισμένη (δεν είδα πως υποκρίνεσαι) 
θα έλεγα ότι οι μονόλογοι σου
(Εσύ τους έλεγες οι συζητήσεις)
είναι απλά μια σταγόνα στην θάλασσα των παλιών ονείρων σου

Από εσένα ούτε φωνή. 
Κάποτε, με πρώτες ακτίνες του ήλιου,
Με την άσχετη ιστορία σου και με τον πρωινό καφέ μας,
σιγά-σιγά ερχόσουν να κλέβεις την καρδιά μου
γνωρίζοντας ότι δεν επιθυμεί να μιλάει με κάθε ένα.

Μίλησες για οτιδήποτε και για τα πάντα,
όμως, όχι για αυτό που έκρυβες βαθιά μέσα σου,
γνωρίζοντας ότι ο έμφυτος φόβος μου από την αγάπη
μπορεί να παραλύσει τις απολήξεις των νεύρων στα χείλη μου,
Γνωρίζοντας ότι μετά θα ακολουθεί σιωπή
και η φυγή από την είσοδο του λαβυρίνθου
και την ανεπιφύλακτη συναισθηματική παραφροσύνη.

Μίλησα για οτιδήποτε και για τα πάντα,
ένιωσα πως „πίσω από τους λόφους κάτι κυλάει“, 
και δεν έλεγα πως ξέρω τι κρύβεις βαθιά μέσα σου
και ως ένα μικρό παιδί
(αν και δεν είμαι ντροπαλός)
περίμενα να πεις πρώτη το μυστικό σου.

Από εσένα τώρα, ούτε φωνή,
και κάποτε δεν προλάβαινα  να πω αυτό που ήθελα.
Δεν με πείραζε, γιατί, δεν είχε σημασία τι έλεγες,
μου άρεσε να σε ακούω.
Η φωνή σου με το πρωί ξυπνούσε
το βράδυ (κατά το ηλιοβασίλεμα) με κοίμιζε.
μερικές φορές, όταν ήμουν θυμωμένος, ηρεμούσε,
άλλες φορές ενοχλούσε, 
 Αλλά, πάντα μέσα στην καρδιά μου με άγγιξε.

Από εσένα ούτε φωνή
Και, αν τυχαία δεν άκουσα ιστορίες
από εκείνους που νομίζουν ότι σε ξέρουν καλά
θα σκεφτόμουν πως στο τέλος ξέχασα πρωινές ιστορίες
ότι ξέχασα όλες τις «καλές νύχτες"
κα ότι ξέχασα την υπόσχεσή σου
πως, όταν θα έρθει η ώρα,
στην καρδιά μου ξανά να γυρίζεις.